01 agosto 2010

Otro ánimo, otro punto de vista...



Siento, ahora que mi ánimo ha cambiado, que os debía una explicación... después de vuestras muestras de cariño, vuestras palabras de ánimo y de empuje hacia adelante, vuestro apoyo incondicional sin saber cómo ni por qué pero que ahí ha estado, aún sin saber los motivos de mis horas bajas...tan sólo con percibir que yo lo necesitaba vosotras me lo habéis brindado sin preguntar siquiera...por eso yo ahora, quiero enviaros mi agradecimiento y mil besos.
Ahora que mi desesperación se ha transformado en esperanza, ahora que mi impotencia y mi rabia se ha transformado en coraje y ahora, que el futuro es hoy y no mañana... y las preguntas poco a poco encuentran respuestas...quiero compartirlo con vosotras porque me encuentro con fuerzas.
Hace cuatro años que empezó mi padre una luchga con un maldito tumor de laringe...hemos pasado por todo lo que había que pasar: quimioterapia, radioterapia, y luego las secuelas de todo eso...pérdida de visión,debilitamiento en dentadura, mandíbula y demás y muchas otras cosas...
Cuando parecía que ahi se acababa todo ,el tumor volvió a a aparecer...primera operación para extirparlo....al cabo de unos meses, en semana santa, de nuevo quirófano y  a los dos meses sin tiempo a recuperarse quirófano de nuevo... esta vez, con malas expectativas... el cielo se derrumba cuando los médicos dicen que solo hay una solución...una cirugía drástica, pero que es lo único que se puede hacer...una laringectomía total...eso o unos meses de vida... hay personas que lo tendrían muy claro, pero en el caso de mi padre no era así, él quería pensarlo...una semana de infierno pensando en si él decidía que no, qué ibamos a hacer!!!era su decisión pero a mi se me partía el alma solo pensar en la posibilidad de que no quisiera operarse...
Supongo que la presión de sus cinco hijas y la angustia que sentíamos le hizo recapacitar y decidir que había que luchar!!! mi padre es un hombre coraje, nunca ha tenido la vida fácil y siempre han tirado para adelante, por muy duro que fuera en ocasiones ...así que, por suerte ,le salió esa parte luchadora y le hicimos ver que tenía muchas cosas por las que vivir!!!
Ya hace 15 días que está en el hospital...la operación fue bien, pasó unos días críticos pero ya se encuentra mejor y poco a poco va y vamos asimilando la realidad como es, que el día a día no le será fácil pero que pronto su vida será casi normal...tiene un duro camino que recorrer, pero con nuestro apoyo, y su fuerza, va a salir a delante, y va a aprender todo lo que necesita saber y va a vivir y nos va a tener a su lado, y lo más importante va a estar con nosotros que todavía le necesitamos y mucho!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Cada día doy gracias, no a Dios porque no soy creyente, pero gracias a la vida por esta oportunidad!!!!
Muchos besos por estar ahi y muchas gracias por vuestro cariño.

35 comentarios:

Marjorie Silva dijo...

Yolanda hay momentos en que las tribulaciones se presentan y no podemos evitarlas. Están allí por algún motivo, pero sólo lo comprendemos cuando lo hemos superado. Lamento que estén pasando por esta prueba tan dificil. En este momento de adversidad recuerda tu condición humana. Aprende a sacar provecho espiritual y amoroso de esta dificultad. Se que no puedohacer mucho por tí, por la distancia, pero cuenta que una mano amiga, con esta palabra de aliento. Aun en la distancia te acompaño para darte fortaleza.
Un abrazo muy fuerte
Desde Venezuela
Marjorie Arte y Papel

Raquel dijo...

Yolanda, es muy duro este camino, pero si ha optado por la lucha todos saldreis fortalecidos, disfrutar el día a día y el momento que al fin y al cabo es lo que nos llevamos y es el recuerdo que vivimos. Yo viví una experiencia similar y siempre me apoyaba en la fortaleza que tenía mi padre y animarlos en todo lo que podía para que aprovecharan cualquier momento en el que estan más fuertes para disfrutar de la vida. El gran tesoro que solo valoramos cuando topamos con estas circunstacias.

Así que todo mi apoyo, energía y ánimos y como no todo mi cariño.

Besos y abrazos.

Olga Clemencia dijo...

Un abrazo fuerte

Saragpgb dijo...

mucho ánimo guapa, ya verás como pronto saldrá adelante a la perfeccion, ahora hay que tener mucha fuerza y paciencia para afrontar la dificil adaptación a su nueva condicion, lo importante es que recuerde cada día que esa situación merece la pena por poder disfrutar de una familia maravillosa.
besos

laura dijo...

lo siento mucho, Yolanda... siento q hayáis tenido q pasar por todo esto... pero me alegro pq por fin las cosas parecen q van a mejor!

muchos ánimos, a ti, a tus hermanas, a tu madre, y sobretodo, a tu padre coraje, q se lo merece! para q siga luchando con todas sus fuerzas y vuestro apoyo!

ánimos!

Leire dijo...

Mucha mucha fuerza y ánimo!!!mil besosss

Elisabeth dijo...

Yolanda la vida te está poniendo a prueba constantemente y esta situación es una de ellas. Por cuestiones de la vida soy una luchadora nata y he aprendido a afrontar TODAS las dificultades que surgen día a día buscando una solución a todos los problemas. Nunca debes tirar la toalla. Debes disfrutar cada instante y saborearlo como si fuera el último. Al fin y al cabo ser humana y valorar los pequeños detalles que son los que realmente te hacen feliz. Por descontado siempre arropada por la gente que te quiere y animando siempre porque se tiene que ser muy positivo que la vida es muy bonita y se debe dar gracias a Dios por la oportunidad que nos brinda. ¡¡MUCHA FUERA Y ÁNIMOS!! Un abrazo.

Alicia8660 dijo...

Hola Yolanda, me alegro que vaya bien, ya verás como poco a poco todo estará bien, disfruta de su compañia.
Muchos besos y animo

Unknown dijo...

Muchos ánimos y fuerza para seguir adelante. Comprendo perfectamente tu situación porqué en mi familia hemos pasado varias de éstas. Pero con el apoyo de todos saldréis adelante y lo superaréis. Recordándolo como un mal sueño o pesadilla y dando gracias por seguir ahí.

Un abrazo y mi apoyo.

Anónimo dijo...

Mucho ánimo a ti y toda tu familia, pero sobre todo a tu padre, que es el que va a afrontar la situación más difícil. Tendrá que aprender muchas cosas, pero seguro que con vuestro apoyo y cariño le será más llevadero. Siento que tengáis que pasar por esto. Es muy duro.
Un abrazo muy fuerte

rosi dijo...

No voy a intentar buscar una palabra de consuelo,porque seguramente no la haya. Solo darte mucho animo y fuerza para ti y toda tu familia. Deseo que todo vaya lo mejor posible.Besos

Elena dijo...

Mis pensamientos están contigo y tu família. En casa hemos pasado por lo mismo que vosotros. Cuando yo era pequeña operaron a mi abuelo de lo mismo. No recuerdo muy bien esos momentos, pero sí todos los posteriores: mi abuelo aprendió a vivir, hablar y comer con mucha normalidad, con ayuda de los médicos y de la família, y aunque ahora ya no está con nosotros, vivió muchísimos años con plenitud y normalidad. Deseo de todo corazón que tu padre, con su fuerza y vuestro amor, tenga a partir de ahora una vida plena y feliz.
Un beso

anna gs dijo...

Deseo lo mejor para ti y tu familia, sobretodo muchos ánimos a tu padre que deberá afrontar una nueva forma de vida, pero con todo el AMOR que le envuelve conseguirá superárlo poco a poco.
Un fuerte abrazo,
ANNA GS

Mariangeles M dijo...

Mucho ánimo y un abrazote gordote desde Valencia para tu padre, para ti y para toda tu familia.

Gaby Acosta dijo...

Mi querida Yoli, que duro lo que ha tenido que vivir tu familia. Me doy cuenta que eres igual de valiente y fuerte que tu padre. Y me alegra que él este mejor ahora con la cirugía. Mucho ánimo para todos y un gran abrazo lleno de amor para ti.

Gra Sandel dijo...

Yolanda, la vida nos da estas cosas, a veces buenas, otras no tanto.
Nos pone a prueba dia a dia, y esta en nosotros superar todo o no, no te dejes abatir, tu papa es una persona muy valiente y rodeado de sus hijas va a superar todo, con amor, esperanza y paciencia.
Te deseo lo mejor para ti y tu papa, que quede en un mal recuerdo muy pronto.
Te mando un fuerte abrazo con mucho cariño!!!

Ruth dijo...

Hola Yolanda!
Poco a poco y con el tiempo todo vuelve a su orden lógico de la vida... lo sé por experiéncia y también con enfermedades tan duras como la de tu padre (y en mi padre). Pero ahora con el tiempo, pienso que fué lo mejor! a él le fué perfecto, ni una secuela, ni un tratamiento a posterior, pero claro, eso hasta que no pasó un tiempo no lo supimos... pero ahora es lo mejor que le pudo ocurrir, pero vamos! la vida es un camino duríssssssimo que todos hemos de pasar, y como no sabemos si tenemos otra oportunidad... pues debemos vivirla a tope y con todos nuestros sentidos, alegrías y dolor. Sé fuerte, y como ya veo, sigue a su lado pues eso le va a dar más fuerza que cualquier medicamento, yo soy creyente, pero al mismo tiempo creo que si uno cree positivamente en su recuperación el cuerpo reacciona y ofrece más de lo que los médicos pueden llegar a entender! lo he vivido y visto... de verdad, con ganas de vivir y disfrutar de los tuyos se consigue mucho más que todos los hospitales del mundo! ya sé que por el hospital hemos de pasar, pero luego en nuestro nucleo familiar y de amistades es donde la fuerza interior entra en juego, y ahí es donde nuestras ganas de vivir hacen y obran milagros, milagros en calidad de vida, en saber apreciar cosas que antes pasaban desapercibidas y en ganas de vivir aún más si se puede, más intensamente esta vida que nos ha tocado vivir.
Tu padre tiene mucha suerte de tener cinco hijas que están ahí con él, en los buenos y malos momentos, pero más aún... que quieren y creen en su recuperación! y esa es la fuerza que tu padre necesita, el positivismo, muy duro y fácil decirlo, lo sé, pero de verdad: os necesita con toda vuestra energía positiva, vuestras risas, vuestros cariños, vuestras ganas de vivir y seguir adelante, es la mejor medicina que se puede ofrecer.
Que todo vaya bien, y ánimos !!!!! que poco a poco todo va a volver a su lugar.
Petonets xoxo

Pilar dijo...

"Todo pasa y todo queda", dice mi poeta favorito cuando canta.
Tambien dice, "caminante no hay camino, se hace camino al andar".
A veces nos vemos obligados a andar fuera de la rutina. Para lo bueno, para lo malo...Tal vez es la única manera de centrarnos y seguir hacia adelante pisando fuerte.
Petonets, bonica.

inma dijo...

Me alegra saber que todo está mejor, aunque imagino que han debido ser momentos muy duros y creéme que se lo que estáis pasando. Espero que pasen rápido y tu padre se recupere pronto. Muchos besos.

Eva dijo...

Muchos ánimos!
LA vida es un camino que tiene muchos baches, pero lo mejor de todo es que cuando los superas y sigues adelante, eres más fuerte y miras la vida de otra manera distinta.
Estoy segura de que tu padre es un luchador y que si ha llegado hasta aqui es para reponerse, y vivir la vida, y sobre todo ser feliz!
Lo mejor es que os tiene a ti y tus heramanas dandose vuestro cariño y apoyo.

Asi que muchos animos para seguir adelante!

Un besito muy grande guapisima!

Sandra dijo...

Mucho ánimo, Yolanda, para superar este momento. Y deseo que tu padre se recupere de su enfermedad y esa dura operación, para que tu ánimo también cambie. Ya verás que con un poco de tiempo todo va a mejor. Un fuerte abrazo.

Yolanda dijo...

Gracias...muchisimas gracias de corazón a todas y cada uyna de vosotras; unas que conozco en persona y otras no, pero todas importantes para mi, más en estos momentos. Sé que vuestro cariño es sincero y sale del corazón y eso es lo que me llega; vuestros abrazos, besos, ánimos, apoyo, empatía por haber pasado por esto, u otros momentos igual de duros,y sobretodo generosidad y cariño.
Os quiero!!!
Besos

Cristina dijo...

¡Hola, Yoli!

No puedo ni imaginar el tiempo de angustia que habéis debido de vivir, pero espero y deseo de todo corazón que ahora todo siga el buen camino que ha tomado. Tu padre ha sido muy valiente, todo un ejemplo, y con vosotras a su lado todo será mucho mejor.

El mayor de mi apoyo y ánimo y un muy sincero abrazo desde el fondo de mi corazón.

Pau dijo...

solo decirte mucho animo y ya veras como todo sale bien y dentro de nada tu papi ya esta en casita y podeis disfrutar de el 100%
aqui me tienes para lo que necesites.
te quiero!!!! besitos

Gema S.Castillo dijo...

Un abrazo muy fuerte y muchos besos. Te entiendo perfectamente. Los que hemos pasado por algo tan fuerte tan de cerca comprendemos perfectamente cómo os podéis sentir toda la familia. Seguramente sabrás que detrás de todo el dolor siempre hay ese rayito de luz que nos hace valorar las cosas verdaderamente importantes de la vida, y la suerte que ese rayito jamás se nos va a apagar, al menos es la enseñanza que yo he sacado de todo esto, y me sirve. Besos guapa.

La Mir dijo...

Potser les paraules no et poden donar tota l'escalfor que et voldria donar amb una graaaan abraçada, però d'una cosa pots estar segura, hi ha molta energia que va directa cap a tu i la teva familia en aquests moments, tots els millors pensaments i els millors desitjos! La millor energia i força que pot tenir el teu pare és veure-us a totes les germanes unides i al seu costat! Molts ànims per tots!!!
Un peonatzo i una abraçada nina!

Axes DesigNs dijo...

Hola Yoli... Bueno que te puedo decir soy sobreviviente de cancer y se lo que es pasar por esas cosas.. quimioterapias, radiaciones, operaciones, incertidumbre.. bueno yo si creo en DIos y se que todo pasa por algo.. todo tiene al final una razon..que bueno que tu papa tomo esa decision es dura pero al final vera que valio la pena.. simplemente un dia mas es una razon para vivir.. creo que una vez que pasamos por esas cosas nuestras vidas no vuelven a ser iguales.. pero al final siempre habra una recompensa y tu tienes aun a tu padre .. asi que cuidalo, mimalo y que vea que ustedes tambien son fuertes! animo y para adelante..
Bendiciones para ti y tu familia..

kristintxo dijo...

Yolanda, yo he vivido algo similar y de manera muy cercana hace unos años y sé que son momentos muy duros.
Pero recuerda que vuestra fortaleza y apoyo es vital!
En nuestro caso han pasado ya 10 años, aprendió a hablar de nuevo y ya le han dado el alta definitiva...
En el vuestro, espero que pronto sea un mal momento olvidado!
Un abrazo muuy fuerte

arabita dijo...

Animo. .. . . todo mejorará ! ! Cuando más obscurece es porque va a amanecer, Bendiciones . .. .

Anuska dijo...

Yolanda no hacian falta las explicaciones, pero sabes que tu pandi estará junto a ti en todo momento, me alegro que todo vaya mejor y que ese te note más animada, pero aun así te mando mucho más animos para seguir hacia adelante junto a los tuyos.

Un besote

Nuria dijo...

Espero que tu padre este bien y vosotros tambien. Son momentos muy dificiles pero lo más importante es que estais juntos y que vais a seguir adelante juntos. Seguro que entre todas tu padre se recuera mucho mas rapido y aunque va a ser duro tiene pinta de ser un hombre muy fuerte. Mis mejores deseos para toda la familia, muchos barazos y besos.

CukiMuki dijo...

Yoli lamento mucho que tu padre haya tenido que pasar por esta situación.
Lastimosamente no podemos saber como se desarrollarán las cosas en el futuro. "Siempre" como seres humanos que somos, tratamos de pensar positivamente, aunque quizás las cosas no terminen como nosotros querámos. "NUNCA" pierdas las esperanzas y la fe. Eso es lo "ULTIMO" que se pierde. Y aunque no tengamos el poder para saber lo que sucederá manana... vive tú y tus hermanas como si fuera el último día, dandole todo tu amor a tu papi, ayudandolo a vivir en esta etapa difícil, disfrutando cada minuto.

Mis mejores deseos.
Besitos desde Boston. ♥

Tania. dijo...

Lamento mucho el momento por el que estáis pasando.
Pero ahora mismo necesitais mucha fuerza para que podáis comprobar que todo pasa.
Así que ánimo, ánimo y ánimo!!

Sílvia Scrapbloc dijo...

Et comprenc perfectament. Són situacions molt dures i admiro la vostra fortalesa. Poc puc afegir a tot el que ja t'ha escrit però sí que vull fer-te arribar tot el meu suport.
Una abraçada ben forta.

Unknown dijo...

Em sap molt de greu no haber vist el teu post fins avui...
Ara fa 11 anys vam passar pel mateix,avui el pare encara és amb nosaltres amb 78 anys i donant guerra